ಬದುಕಿನ ಮೇಲಿನ ಅಸ್ಪಷ್ಟತೆ
ಮನದ ಕಾರ್ಮುಗಿಲಿನ ಹಾಗೆ ದಟ್ಟವಾಗಿದೆ.
ಎಲ್ಲ ಉತ್ತರವೂ ಪ್ರಶ್ನೆಯಾಗೇ ಕಾಣುತ್ತಿದೆ, ಕಾಡುತ್ತಿದೆ
ಯಾರಿಗೂ ಹೇಳದ ಅಸಹಾಯಕತೆ
ಹೇಳಿಕೊಂಡರೂ ಮುಗಿಯದ ವ್ಯಥೆ
ಅರ್ಥವಿಲ್ಲದ, ಅಸಂಬಂಧ ಯೋಚನೆಗಳ
ಘರ್ಷಣೆ ಮನದೊಳಗೆ..
ಹುಡುಕಿದರೂ ಸಿಗದಾಗೆ
ಹುದುಗಿಹೋಗಿದೆ ಧೈರ್ಯ ನನ್ನೊಳಗೆ..
ಎಲ್ಲ ಸ್ನೇಹಿತರಿದ್ದಾರೆ, ಆದರೆ
ಸ್ನೇಹ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಉಳಿದಿಲ್ಲ
ಎಲ್ಲ ಸಂಬಂಧಿಕರಿದ್ದಾರೆ, ಆದರೆ
ಸಂಬಂಧಗಳ ಬೇರು ಆಳವಾಗಿಲ್ಲ
ಈ ಬೆತ್ತಲೆ , ಕತ್ತಲೆ ಬದುಕಿಗೆ
ಬೆಳಕಿನ ವೇಷದ ಹಂಗು ಯಾಕೆ ?
ಸಾಯೋವರೆಗೆ ಈ ಬದಕನ್ನು
ಸಾಯಿಸುತ್ತಲೇ ಬದುಕಬೇಕೇ ?
೧.
‘ಹಸಿವು’
ಎಲ್ಲವನ್ನೂ
ಕಲಿಸುವ
ಗುರು..
೨.
ನಮಗೆ ವಿದ್ಯೆ ಕಲಿಸೋದು ಶಿಕ್ಷಣ
ಬುದ್ಧಿ ಕಲಿಸೋದು ಜೀವನ
ನೆನಪಿರಲಿ
ವಿದ್ಯೆ ಒಕ್ಕಾಲು ;ಬುದ್ಧಿ ಮುಕ್ಕಾಲು
೩.
ಚಡಪಡಿಸಿ
ಬರೆದ ಕವಿತೆಯೊಂದು
ಎದೆಯ ಗಾಯವ
ಗುಣಪಡಿಸಿದೆ…
೪.
ಎಳೆ ಎಳೆಯಾಗಿ ಬಂದ ಅವಳ ನೆನಪಿಗೆ
ನನ್ನ ಹೃದಯ ಕೊಲೆಯಾಗಿದೆ
೫.
ನನ್ನ ಅರ್ಥವಿರದ
ಪದಗಳಲಿ ಬರ್ಬರವಾಗಿ
ಹತ್ಯೆಯಾದ ‘ಕವಿತೆ’ ಯೇ
ನನ್ನ ಕ್ಷಮಿಸಿ ಬಿಡು!
ಬದುಕಿನಲಿ ಬೀಸಿದ
ಬಿರುಗಾಳಿಗೆ ಸಿಕ್ಕು
ಅಲೆದಾಡಿ ,ಪರದಾಡಿ
ಬೇಡಿ, ಕಾಡಿ
ನಗು ಕಾಣದೆ
ಬೇರೆಯವರಿಗೆ ಹಾಸ್ಯವಾಗಿ
ಜೀವನದ ಬಗ್ಗೆ ಅಸಹ್ಯವಾಗಿ
ಹರಿದ ಕಂಬನಿಯಲ್ಲೇ
ಜೀವ ತಣಿಸುತ್ತಾ
ಬದುಕಿಗೆ ಶರಣಾಗತಿಯಾಗಿ
ಯಾಕೆ ಹುಟ್ಟಿಸಿದೆ ಪರಮಾತ್ಮ ವೆಂದು
ಯಾರೋ ಕಟ್ಟಿಸಿದ ಮರದ ಕಟ್ಟೆಗೆ
ಮಲಗಿದವನ
ಎಂದಿಗೂ ಚಪ್ಪಲಿ ನೋಡದ
ಆತನ ಕಾಲುಗಳು
ಅವನ ವ್ಯಥೆ ಹೇಳಿವೆ ಮತ್ತು
ದೇವರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಿವೆ
” ಬದುಕನ್ನು ಸವೆದಿದ್ದು ಇನ್ನೂ ಸಾಕು
ಬದುಕು ಸವಿಯೋದೆಂದು ?”
ದೇವರೇ ಉತ್ತರಿಸಬೇಕು !
